Prolog

            Minęło 7 lat odkąd ostatni raz była w Steads. Przez ten czas starała się nie myśleć o tym, co ją zmusiło do opuszczenia tego miasta. Ale każdy dzień w nowym miejscu przywoływał wspomnienia z tego najważniejszego w jej życiu.

            Zdążyła już ukończyć studia, znaleźć dobrze płatną pracę, ale wciąż jej czegoś brakowało. Chociaż starała się tego wyprzeć, wiedziała, że cząstka jej życia nieodłącznie była związana z Steads. To tego jej brakowało w Lack. Przyjaciół, rozmów z matką nad jeziorem, wypadów do klubu ‘Destination’. 

            We wtorek, gdy dowiedziała się o tym, że musi ponownie odwiedzić to miejsce, przeraziła się, ale czuła, że tak naprawdę na to czekała. Zdawała sobie sprawę, że jej powrót nie będzie miał większego znaczenia wobec tego, co się wydarzyło. Pewnie większość nawet jej nie pozna. A nawet jeśli, nie będą chcieli z nią rozmawiać. Uśmiechnęła się pod nosem na myśl, że nie będzie musiała nikogo unikać. Oni sami to zrobią. 

            Miała wypełnić jeszcze kilka papierków przed wyjazdem, ale zleciła to swojemu wspólnikowi. Usiadła przed kominkiem z lampką wina i znów wróciła wspomnieniami do wydarzeń z liceum. Znów miała swoją najlepszą przyjaciółkę Meghan, znów mieszkała w swoim ulubionym pokoju, znów nie martwiła się o to, co będzie jutro. Znów był 10 wrzesień. 

            Zasnęła, a w jej śnie przewijały się obrazy z lat licealnych. W jej głowie ponownie pojawiły się twarze, których nie widziała od czasu wyjazdu. Wszystko jednak zakończyło się tak, jak w każdym jej śnie. Deszcz za oknem, łzy w oczach i złamane serce w środku. Wtedy nie wiedziała, że to był dopiero początek. Wydawało jej się, że świat się skończył pewnego ponurego dnia czerwca. Nie. Było jeszcze gorzej.

            Obudziła się ze łzami cieknącymi po policzkach. 

            - Znów mam tam wrócić?- wypowiedziała te słowa sama do siebie. Potrzebowała więcej czasu, ale nie mogła go otrzymać. Przez te lata wielokrotnie zamierzała powrócić. Chciała wszystko wyjaśnić. Ale dopiero nazajutrz miała ponownie stanąć w tym mieście. Znów miała wejść do swojego dawnego pokoju, znów napić się soku w ‘Destination’, znów przejechać obok domu nr 37. Ale to wszystko miało wyglądać inaczej, niż zwykle. I to ją najbardziej bolało. 
           Wiedziała jedno. Sama była temu wszystkiemu winna.